Neon

Ot öldürücüler, herbisit olarak da bilinir, zararlı ve istenmeyen bitkilerin büyümesini önleyen ya da yok eden kimyasal maddelerdir. Eskiden ot öldürücü olarak daha çok deniz tuzu, kimya sanayisinin yan ürünleri ve çeşitli yağlar kullanılırdı. Bu alandaki ilk gelişmeler 19. yüzyıl sonlarında, tahıl ürünleri arasında yetişen geniş yapraklı zararlı otların seçici olarak denetlenmesiyle başladı.

Daha sonra 1945’te, çok güçlü zehirleyici özelliğe sahip organik ot öldürücüler piyasaya çıkarıldı; o zamana değin yaygın olarak kullanılan boraks, karbon disülfür ve arsenik trioksit gibi inorganik maddelerin etkili miktarlarına göre çok az miktarlarda kullanılan bu maddeler yeni bir çağ başlattılar.

Günümüzde ot öldürücüler bitkilerdeki etkilerine göre seçici olanlar (yalnızca belirli bitki türlerine etki eden) ve olmayanlar (bütün bitki türlerini etkileyen) olmak üzere iki gruba ayrılır. Bundan başka bitkilerdeki etki yerine ve kullanma biçimlerine göre de sınıflandırılabilir. Örneğin sülfürik asit, dikuat ve parakuat gibi bazı maddeler bitkinin tümüne değil, yalnızca temas ettikleri organlarına zarar verirler (kontakt ot öldürücüler).

Buna karşılık amitrol ve 2,4-diklorofenoksiasetik asit (2,4-D) gibi maddeler ise, yaprak ve gövdelerden emilerek tüm bitkiye yayılır ve özellikle de kök sistemini yok ederler (sistemik ot öldürücüler). Bazı ot öldürücüler de (örn. sodyum arsenit) çözelti halinde bir kavanoz içine konarak zararlı otların uçları bu çözeltiye daldırılır ve çözelti bitkinin öbür bölümlerine akarak yavaş yavaş bitkiyi öldürür. Örneğin kuzu sarmaşığı ve devedikeni için bu yöntemden yararlanılır.

Akarsu ve gölleri kaplayan zararlı su bitkilerini yok etmek amacıyla, benzen gibi çeşitli ot öldürücüler genellikle doğrudan doğruya suya katılarak kullanılır.